कविता : विरुद्धमा

यश लामा

सरकार !
मलाई बन्दुक बोक्ने अनुमति देऊ
खुकुरी नचाउने स्वीकृति देऊ।

सरकार!
म बम बनेर पड्किन्छु
मेरो शरीरमा
शक्तिशाली बम जडान गरिदेऊ ।

उता सिमानामा
बहिनी फुलनदेवीको अस्मिता लुटिदै छ
देव नारायण यादवको छातीमा बुट बजारिरहेछ
यता बलिउड सिनेमा हेरेर
पुलकित हुन सक्दिनँ म
सरकार !
मेरो म्हेम्हेले १९९० देखि
लुकाएर राखेको सिरुपाते खुकुरी छ
निकालूँ ?

डियर ब्रोहरू !
ननभेज चुट्किलाको स्वाद लिदै गरौँला
लिपुलेक हाम्रा पाखुरा र तिघ्रा
हेरेर रोइरहेछ
कालापानीको छाती
चिथोरिरहेछन् बिस्तारवादीहरूले
जाऔं ब्रोहरू जाऔं
हामी चिसा लास होइनौँ
जाऔं ब्रोहरू जाऔं
सहनुको नि हद हुन्छ ।

डियर सिसहरू !
आरती गर्दै गरौँला
लिम्पियाधुराको आँसु पुछौँ
राष्ट्रभक्तिको गीत गाऔं
जागौँ सिस हो जागौँ
आत्मरक्षाका लागि जागौँ ।

चिलले चल्ला टिपेको हेर्दै
कुनामा कुत्कुताउने काम
निसङ्कोच पोथीको हो
धुरीबाट बास्ने काम
निसङ्कोच भालेको हो
बघिनीको छातीबाट डमरु
खोसेको इतिहास छैन
बाघले लोरी गाएको
इतिहास छैन ।

सरकार ! मेरो मामले
२००७ सालदेखि
जमिनमा गाडिराखेको
भरुवा छ
निकालूँ ?

मेरो आप्पाले
छातीमा आगो लुकाइराखेको
दशकौँ भयो
मेरो कान्छा काका
सिकुवामा आगो बोकेर नाँचिरहनु भएको छ
सरकार! आमाको कुर्कुचा खुर्केर
आँखै अघि उभिरहेछन् नरपिचासहरू
के म शिर निहुराएर बसूँ ?

अस्ति भर्खर दसैँमा सुङ्गुर रोपेको
तीखो भाला छ मसँग
निकालूँ ?

दुष्ट छिमेकीसँग
विशाल छेप्यास्त्र होलान्
मसँग हिम्मतको विशाल छाती छ
जेहाद छेड्ने आँट छ ।

सरकार !
लिपुलेकको रक्तिम माटोले
बोलाइरहेछ मलाई
कालापानीको नुनिलो पानीले
डाकिरहेछ मलाई
लिम्पियाधुराको धुरीको
गुहार सुनिरहेछु रातदिन ।

सरकार !
म जान्छु मलाई अनुमति देऊ
मलाई बन्दुक बोक्ने अनुमति देऊ
मलाई खुकुरी नचाउने स्वीकृति देऊ ।

सरकार !
मेरो देश बाँच्छ भने
म मरेर केही पनि हुँदैन ।

देश भनेर बाँच्नु जति अानन्द छ
देशका लागि मर्नु
सुन्दर अवसर हुने छ मेरो लागि
बेहद आनन्द हुने छ मेरो लागि ।

सरकार !
म बिना बर्दीको तैनाथ सिपाही हुँ
मलाई अन्याय असह्य छ ।

म बम बनेर पड्किन्छु
मेरो शरीरमा शक्तिशाली
बम जडान गरिदेऊ ।

सरकार !
मलाई बन्दुक बोक्ने अनुमति देऊ
खुकुरी नचाउने स्वीकृति देऊ ।